En français:
“Avez-vous déjà mis les pieds dans le plat?”- il est plus que probable que si un français dans la rue vous posait une telle question vous le prendriez pour un fou. Pourquoi mettrait-on les pieds dans un objet dont on se sert pendant les repas? Effectivement, la traduction littérale de cette expression ne nous donne aucune piste concernant sa signification. Il faudra donc aller au fait. Quand quelqu'un met les pieds dans le plat il aborde, sans le savoir, un sujet délicat qu'il vaut mieux éviter. Il commet une maladresse verbale en évoquant des questions gênantes ou douloureuses pour son interlocuteur.
Imaginez la situation suivante: un groupe d'anciens camarades de classe s'est donné rendez-vous dans un bar pour reprendre le contact. Ils commencent donc à parler de leurs carrières, leurs familles, leurs histories d'amour, bref, de la vie après le lycée. Cependant parmi ces histoires plus ou moins intéressantes il y a une particulièrement triste: celle de Julie qui vient de devenir veuve. Mariée depuis à peine deux semaines, son époux s'est noyé dans la mer pendant leur voyage de noces à Minorque. Bien évidemment tout le monde essaye de la consoler. Soudain, Pierre qui a été au téléphone et qui n'a pas entendu la triste confession de Julie, propose de partir à Minorque pour fêter les retrouvailles entre amis.
(Photo: © Creative Commons - en.wikipedia.org)
Po polsku:
Wyrażenie “mettre les pieds dans le plat” w dosłownym tłumaczeniu może się wydawać co najmniej dziwne. Wkładać nogi do talerza? - gdyby jakiś Francuz zadał Wam takie pytanie na ulicy, z pewnością uznalibyście go za wariata. Istotnie, mając do dyspozycji jedynie dosłowne tłumaczenie wyrażenia, trudno domyślić się jego znaczenia, dlatego też bez zbędnych wstępów, przejdziemy do sedna sprawy. Kiedy ktoś “wkłada nogi do talerza” nieświadomie i niechcący porusza delikatny temat, którego lepiej unikać w danej sytuacji. Popełnia więc słowną niezręczność, gafę, przywołując wstydliwe lub bolesne dla swojego rozmówcy kwestie.
Wyobraźcie sobie następującą sytuację: grupa byłych kolegów i koleżanek z klasy postanowiła spotkać się w barze, aby ponownie nawiązać kontakt. Zaczynają więc rozmawiać o swojej karierze, rodzinie, historiach miłosnych, w skrócie: o życiu po liceum. Jednakże wśród mniej lub badziej interesujących opowieści znalazła się jedna szczególnie smutna: Julie właśnie owdowiała. Po zaledwie dwóch tygodniach małżeństwa jej mąż utonął w morzu podczas ich miesiąca miodowego na Minorce. Oczywiście wszyscy starają się ją pocieszyć. Nagle Pierre, który rozmawiał przez telefon i nie słyszał smutnego wyznania Julie, proponuje, by jechać na Minorkę i uczcić spotkanie po latach.
